TRAINERU-ESTROPADAK
ARRANTZA OHITURAK
Traineruen estropadak itsaso zabaleko arrantzaren ingurutik sortutakoak dira. Arrantzuntziek gizon indartsu eta erresistentzia handikoak behar zituzten, ordutako arraunketa egiteko gauza izango zirenak arrantza tokietara iritsi eta, behin arrantzan bildutakoa jaso ondoren, portura ahalik eta azkarren itzultzeko, enkantean preziorik onena jasotzen baitzuen lehena iristen zenak. Arrantzuntzi horien arteko borrokaren ondorioz kirol lehia sortzen da herri eta arroen artean.
Urte askotan zehar, estropaden gaia arrantzarekin lotua egon zen eta arrantzale onenen artean osatzen zituzten itsasertzeko tripulaziorik onenak. Kontatu ohi izan da, gizonezko oso altuak zirela, arrantzara egun osorako edo gehiagorako ateratzen zirela. Bale, hegaluze edo sardinarako untziak bi mila kilo arrain eramateko prestatuta zeuden.
Ez zen soldata finkorik izaten arrantzaleentzat; ordainketa hobarien banaketa proportzionala izaten zen.
TRAINERU ESTROPADAK dira, zaletu gehien arakazten dituen kirola. Estropadak itsasertzeko herrietako bizimodu tradizionalaren ondorio dira. XX. mendearen azkeneko hamarraldietan estropadek kirolaren izaera nabarmenago bat hartzen dute eta arraunlariak ere ez dira, derrigorrez, itsasoan aritzen direnak izango.
MODALITATEAK
Traineru estropadak, gehienetan, lau luze eta hiru ziabogetara jokatzen dira eta hiru milia egiten dituzte.
Badira erlojuaren kontrako bestelako modalitateak ere, eta hauek estropada egiteko tokiak lau untzi batera ibiltzeko aukerarik ematen ez duenean izaten dira. Trabesiak ere izaten dira, baina banaka batzuk eta ibilbide luzeagoa izaten dute, itsasertzeko bi herrien arteko distantzia izan ohi da.
DENBORALDIA
Estropaden denboraldi ofiziala ekainaren amaiera aldera hasi eta urriaren hasiera aldera amaitzen da. Aurretik ordea, batelen eta trainerilen denboraldia jokatu da, martxotik aurrera. Denboraldiko probarik garrantzitsuena, Donostiako Kontxako estropada da, ziaboga bakarreko bi luzekoa izaten dena.
Publicar un comentario